Pie..yć syndrom oszusta (impostora czyjakmutam)

„Mam syndrom oszusta” (impostor syndrom) mówi mądra kobieta, zasiadająca w zarządzie firmy, na której tempo rozwoju z zazdrością spogląda konkurencja.

Syndrom oszusta to poczucie, że nie zasługuję na sukces, który osiągnęłam/osiągnąłem. Przekonanie, że inni, zupełnie niesłusznie, postrzegają mnie jako osobę inteligentną, kompetentną. I już za chwilę przekonają się, że to wszystko oszustwo i cała prawda wyjdzie na jaw. A jeśli coś mi się udało (udało!) to tylko dlatego, że miałam/em szczęście.

Ty też cierpisz na syndrom oszusta?

Jeśli osiągasz w życiu sukcesy to masz na to ok. 70% szans. Bo właśnie 70% ludzi sukcesy, na pewnym etapie swojego życia, ma poczucie cierpienia na ten syndrom.

Dlaczego pozwalam sobie napisać „pie…yć syndrom oszusta”?

Bo to najlepszy sposób by sobie z nim poradzić. Oczywiście możesz zrobić sobie listę swoich osiągnięć, powiększoną o listę mocnych stron.

Możesz, zgodnie z zaleceniem Carol Dweck, koncentrować się na tym czego właśnie się uczysz a nie na tym jaki w danym momencie osiągasz wynik.

Jednak czy na pewno musisz to aż tak „rozkminiać”?

Czy nie lepiej czasem po prostu uznać, że jesteś dumnym posiadaczem ekskluzywnego syndromu, który spotyka wyłącznie tych, którzy coś osiągnęli? I dołączasz do elitarnego klubu do którego należą między innymi Natalie Portman, Emma Watson, Sheryl Sandberg, Tom Hanks.

Zamiast dręczyć się syndromem oszusta, przyjmij go z pewną dawką pokory i całkiem sporą dawką akceptacji.

Niech będzie Twoim strażnikiem przed zbytnią zarozumiałością, pychą czy poczuciem wyższości.

Doceniaj szczęście, które pozwoliło być Ci tu gdzie jesteś.

I jeszcze bardziej fakt, że inni nadal nie odkryli, że… może się nie nadajesz!

PS.